جلیل خاوندگار در گفت‌وگو با ایسنا، با تاکید بر اینکه خوشبختانه طی 25 سالی که ایران وارد فعالیت‌های پژوهشی در دانشگاه‌ها، مراکز آموزشی و پژوهشی، مراکز رشد و پارک‌های علم و فناوری شده است، توانسته است توفیقات بی‌شمار و موفقیت‌های عدیده‌ای را کسب کند، افزود: مهم‌ترین مشکلی که امروزه در کشور دامنگیر حوزه پژوهش شده است و شاید چندان دیده نشود، موضوع نداشتن مدیرانی است که سابقه تجربه فعالیت‌های پژوهشی و یا گذارندن دوره‌های مدیریتی را داشته باشند.

این پژوهشگر ادامه داد: مدیران و رؤسای دانشگاه‌ها و مراکز علم و فناوری و پژوهشی که بتوانند تجربه مدیریتی صحیحی داشته باشند، در کشور وجود ندارد و همین موضوع شاید سبب عقب‌ماندگی‌هایی در حوزه پژوهش شده است.

وی خاطرنشان کرد: مدیران ما اتکای شدیدی به بودجه دولتی در مدیریت اقتصادی مجموعه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند، دارند. رؤسای این مراکز، اداره و مدیریت مراکزشان را بر اساس تجربیات غیرآموزشی انجام می‌دهند و همین موضوع موجب شده است تا برای انجام هر فعالیتی مجبور به تجربه آن باشند که این موضوع خود هزینه زیادی را در بر خواهد داشت.

دبیر اتحادیه انجمن‌های علمی حوزه فناوری با اشاره به لزوم تربیت و استقرار مدیرانی باتجربه کار عملی و آموزشی، افزود: مدیران مؤسسات و دانشگاه‌های ما خود را متکی به بودجه دولت کرده‌اند و این متمرکز شدن بر بخش دولتی موضوعی است که مراکز علم و فناوری ما را نیز تهدید می‌کند و این در حالی ‌است که بحران اصلی ما پایین بودن کیفیت و سواد علمی اساتید، دانشجویان، پژوهشگران و سرمایه‌های انسانی‌مان نیست، بلکه ضعف در مدیریت این سرمایه‌های فکری است.

خاوندگار یادآور شد: انجام فعالیت‌های پژوهشی، تبدیل کردن یک مقاله پژوهشی به محصول قابل ارائه به بازار و معرفی آن به صنعت و در کل قابلیت تبدیل دانش فنی به محصولی که بتواند ارزآوری به کشور داشته باشد، نیازمند داشتن مدیری است که بتواند این مقالات را ساماندهی کند؛ اما متاسفانه بخش مدیریتی موضوعی است که در این حوزه مغفول مانده است.